Lotgenote
Nadine heeft zelf strijd geleverd tegen die ziekte. Honderd kilometer onafgebroken wandelen in 24 uur tijd, dat is waarvoor de Dodentocht in Bornem staat. Nadine Lemaire was er klaar voor. Het was al de derde keer dat ze aan de Dodentocht meedeed, maar dit keer was het wel met een groot doel voor ogen. "In 2010 kreeg ik na een routinecontrole te horen dat ik borstkanker had. Binnen een week moest de chemotherapie starten. 'Wat nu?' was de vraag die onmiddellijk door mijn hoofd spookte. Na die eerste emoties bond ik de strijd aan tegen mijn ziekte. Zeven weken lang moest ik elke werkdag naar het AZ in Brugge voor de nodige bestralingen. Ik moet nu nog tot volgend jaar zware medicatie nemen en hopelijk heb ik dan mijn ziekte overwonnen. Uiteraard ben ik bang voor een terugval. Daarom probeer ik zo veel mogelijk 'vandaag' te leven."
Steun
Mijn kinderen waren al belangrijk voor mij, maar ik ben nu nog meer aan hen gehecht. Zij waren, samen met mijn vader, schoondochters, echtgenoot en familie, de belangrijkste redenen waarom ik heb doorgebeten. Ook van mijn werkgever, Callant verzekering in Brugge, kreeg ik steun. Ik ben daar kaderlid en ook al was ik thuis, ik werd overal bij betrokken." Steun van mijn kinderen "Ik liep vroeger, maar dat kon niet meer sinds mijn ziekte, vandaar dat ik begon te wandelen", vervolgt Nadine. "Het was mijn oudste zoon Stijn die me uitdaagde om aan de Dodentocht mee te doen. Uiteindelijk hebben we die samen uitgestapt in 2012. Vorig jaar deed ik hem alleen en dit jaar stap ik de Dodentocht ten voordele van Think-Pink.
Missie volbracht
Ik heb 10.334 euro ingezameld via vrienden, collega's en bedrijven. De reacties die ik op mijn deelname kreeg waren bemoedigend. Deelnemen aan de Dodentocht is mijn strijd tegen kanker. Ik ben nog sterk en kan dit aan. Ik weet dat ik mijn mentale klop zal krijgen, maar ik heb genoeg redenen om door te zetten. Mijn zoon Stijn heeft een eind mee gewandeld en mijn jongste zoon Brecht heeft me geholpen bij de voorbereiding. Een half jaar geleden ben ik intensief beginnen te trainen tot ik er klaar voor was. De kinderen van mijn man steenden me onderweg via sms. Mijn grootste zorg was het voorspelde regenweer. Ik heb mijn krachten voldoende gedoseerd zodat ik het uithield . Ik geef toe dat alleen stappen moeilijker is dan met twee omdat je dan elkaar kan oppeppen, maar ik ben een doorzetter en heb er alles aan gedaan om de eindmeet te halen. Zo draag ik mijn steentje bij in het onderzoek naar borstkanker. Hopelijk vinden ze een medicijn voor de volgende generatie."
Erik Clyncke Eigen berichtgeving - Foto: Filip Demyttenaere